DUR ARKADAŞ!

 Başlangıç ve bitiş, var oluş ve yok oluş, zirvedeyken dibe vurma, güzelken çirkin olma, doğru yolda iken yanlış yola girme, haklı iken haksız duruma düşme. Vb. gibi birbirine zıt olan kelime ve cümleler gibi hayat; bizi acımasızlaştıra bilmekte ve kendi yolumuza dikenler saçmaktadır.    Düşündüğümüzde çok değil bundan yaklaşık 20 gün öncesine kadar... Kendimize bir hedef, bir yön çizmek amacıyla çıktığımız yolculuk bizi sanki hüsrana uğratmış, hayata küstürmüş, yalnızlığa sevk etmiş, feleğe karşı savaş açmış kadere küsmüş, şarkıcının dediği gibi'' alayıma isyan'' ettirmiş bir şekilde giderken ümitli gelirken başkaldırmış bir vaziyette geri dönmüş bulunmaktayız.

    Düşünelim ki babamızın gözümüzün içine bakarak “GİTME Kızım” diye söylemesini heyecanlı bir şekilde beklerken, hevesimizin kursağımızda kaldığı gözlerimizin dolduğu anda ayaklarımızın bizi geri geri götürdüğü o duygusal dakikaları hemen de nasıl unuttuk?  Kendimizi şehrin kalabalığına bırakıp “gerisini boş ver bu hayat benim hayatım, bundan sonra vur patlasın çal oynasın nabza göre şerbet verelim, doya doya OZGURCE yaşayalım, nerede aksam orada sabah” gibi düşünceler bizleri nereden nereye getirdi kendimizi bir hesaba çekelim.
         Yarınımızı düşünmez olduk, ne olacaksa olsun dedik. Battı balık yan gider gibi fütursuzca hareket etmeye başladık. Sevmek-sevilmek, değer vermek veya değersizleştirmek, önem vermek veya umursamamak, bizi hayata bağlayan değerlerdir. Biz hangi akla hizmet ederek kendi benliğimizi bir bardak şaraba tav ediyor, yaşanacak güzel günlerimizi bir hiç uğruna heba ediyoruz. Düşündük mü hiç? Su testisi suyolunda kırılır’’ derler de aldırış etmeyiz. Aynı şekilde yaptıklarımızı yapmaya devam ederiz. Bu ömür hep devam edecek, hayat hiç bitmeyecek, ölüm bize gelmeyecek sanki ölümsüzlük iksiri içmişiz gibi.  Bize hiç sorumluluk verilmemiş gibi yaşamak hep böyle gidecekmiş hareket etmek bize neler kazandırıyor? Bizi sadece değersizleştirmekten, onursuz hale getirmekten başka ne elde etmiş oluyoruz

 Böyle mi olmalıydı? Bu şekilde mi gitmeliydi? Söz vermiştik biz kendi kendimize dik duracaktık, sapa sağlam kalacaktık, yıpranmayacaktık ve sevdiklerimizi yıpratmayacaktık.   Bu günün yarını var derler biz hangi bir günümüzü yarına hazırlık yapıyoruz. Biz hangi dostumuzun sözüne itimat ediyoruz. Biz ne zaman can dostlarımızı unutup da tanımak zorunda  kalmadığımız insanları kendimize  eş, dost edinmeye başladık?  

Aşık Veysel’in  meşhur türküsünü biliriz der ki;

“Uzun ince bir yoldayım

Gidiyorum gündüz gece.

Bilmiyorum ne haldeyim

Gidiyorum gündüz gece”…Gidiyoruz, evet doğru, sonumuzun ne olacağını bilmeden, gecenin zifiri karanlığının  biz nasıl bir tuzak hazırladığını bilmeden, yarına çıkmaya sanki senedimiz varmış gibi arkamıza bakmadan gidiyoruz.  Peki, bu gidişlere kim dur diyecek. Bizi yanlışlarımızdan kim geri çevirecek. Kim bize o sihirli değneği değdirip bizim aklımızı başımıza alacak. Kim? Kim? Can dostum dediğimiz, Değer veriyorum diye söylediğimiz, iyi ki varsın diye defalarca söylemekten vaz geçmediğimiz insanlar nerede? O bize akıl veriyordu, bizi teskin ve telkin ediyordu. Nerde o? Yoksa onu da mı  öldürdük, yoksa onu da mı; diğerlerine yaptığımız gibi üzerine çizik atıp sildik? Hani nerde?  Bu gidişlere bir DUR demenin zamanı geldi artık diye cümlemizi bitirmekte fayda vardır. Yeter artık! bu hırçınlığa, yeter artık! Bu vurdumduymazlığa. İnandığımız değerler hatırına, sevdiğimiz insanlar için, ölüm bizi yakalamadan tekrar tekrar düşünüp hayata bağlanmaya, mutlu gelecek için hep birlikte DUR diyelim. Ne dersiniz?

Not: bu yazının oluşmasında en büyük etken olan insan Yılmaz Bey’e TEŞEKKÜRLER…