SOĞUKSUN

İki kişilik bir tiyatro hazırladım gelen-giden var. Konuşulanlar tekrardan konuşulacak. Kadın erkeğin gözlerine bakarak onun birkaç cümlesinden onu çıkarmaya çalışacak. Yeri geldiğinde olaylar soru cevap şeklinde gelişecek ve oyun görevlinin gelmesi ile başlayacaktı. .Aslında oyuncuların ikisi de biliyordu yazgı bizimdi yazı da…

Çaylar masaya kondu ve her iki tarafta çay kaşıklarını kenara ayırdılar ayrılan çay kaşıkların bile o an önemi vardı. (her şey herkese rağmen önemsiz asıl olan hissedilendi.)

Gözlerinden anlıyorum karşımdayken bile gidişlerini

Dudakların cümleleri dökmese de hissediyorum çünkü sen soğuk olduğunda ben üşüyorum.

Ellerin, ellerimden gittiği anda ben tükenişlere geçiyorum çünkü hayat sen varken güzel, biliyorum.

Rüyalarım kadar pembe değil hayatım ama biliyordum hayat sen varken ve sen yokken diye ikiye ayrılıyordu. Ve ben Eylül ayında belki de bu zamanlarda, bu saatlerde küçücük bir masa da tamda sıcak olmasa da kaşıkları yan tarafa ayrılmış iki çay bardağın başında izliyordum gözlerini ve hazırdım dudaklarından dökülecek olan bir kelimeyi tutmayı. Kısa bir oyun olsa da kadın anlamıştı karşı taraf soğuktu. Gözleri, çizgi filmlerde ki karakter gibi donuk ve çizgiliydi. Soru sormanın serbest olduğu bu oyunda ona “soğuksun?” dedim. ‘hayır’ deyip ‘Hayır’ın arkasına saklanmış bir sürü cümle beklerken buz gibi bir dokunuş oldu “evet” cümlesi.  Şaşkınlığımı gizlemek için suskunluğa bürünüp izlemeye devam ettim o ise gözlerini çiseleyen yağmur tanelerinin nereye düştüğünü görmek istercesine gözlerini dışarı dikmiş, benden gittikçe gitmişti. Kısa süreli bir sessizlikten sonra dökülmeye başladı bütün cümleler…

-          “evet, soğuğum, çünkü güne iyi başlamadım, güneş batıdan doğdu, ayrılık vardı, Eylül ayındayız, yaprak dökümü var, ayrılık kararı var seni hiç görmedim, duymadım” dedi.

 Ne diyeceğimi şaşırmış bir şekilde gözlerini izlemeye başladım… Sessizdi her şey ve bir o kadar da anlamsız ‘Gitme ne olur benden bir adım daha öteye..Hazır değilim senden uzaklaşmaya senin soğukluğunu ve sendeki yaprak dökümüne.’ Diye iç dünyamdan yalvarsam dahi dudaklarımdan ona dökülmediği sürece yakarışlarımın bir anlamı yoktu…

Perde kapanmıştı kadın karşı tarafının soğukluğunu hissetmiş, hesap ödenmiş masadan kalkınmıştı. Çıkış kapısına varıldığında erkek şemsiyesini açıp kadına tuttu. O soğukluktan sonra soğuk bir havada yağmurda yürümek en sıcağı olması gerek ki kadın erkeğin koluna girdi ve kordon boyunca yürümeye başladılar. Ne konuşabilirler bilinmez ama perde kapanmıştı…
Şimdi perdeyi tekrar açıp şöyle bir izlemek gerek, izleyip anlamak gerek, anlamak yetmiyor aslında hissetmek gerek aslında hissedecek kadar sevmek gerek. Zincir misali her şey birbirine bağlı ama unutmayın olaylar birbirine bağlı siz birilerine değil.

Bu oyundan ziyade, aslında hayatın tamda adı. İki çift bir masada oturmuş çaylarını yudumluyorlar ve sebep ne ise çiftlerden biri soğukluğu hissediyor. Aslında güzel bir şey çünkü onu hissedecek kadar değer veriyor. Siz onlar gibi şanslı olamaya bilirsiniz onlar yağmurda ıslanmak ve yürümek için ve kenetlenmek için kendilerini eylül ayına teslim ettiler ama meltem rüzgârını yüreklerinde hep hissettiler…

Hayatımız tiyatro misali iki bölümden oluşuyor. Bir perde açıldı iki perde kapandı sizden ricam perde kapanana kadar sahnede kiminle ne, nasıl yaşayacağınızı ve bu sahnenin tamda neresindeniz karar verin. Siz her şey bağlı olun ama herkese değil. Ve sahip çıkın, altına imzanızı atmadığınız size diretilen kanunları kabul etmeyin çünkü size nasıl yaşamınız gerektiğini sormayanlar “şöyle yaşa” diyemez…

Ismahan Çeribaşı